Awareness Columns Curacao - Weet je waar ik een hekel aan heb? Wachten in de rij. In de supermarkt. In de bank. Bij de huisarts. Voor een stoplicht. Op een lapje grond om een huis te bouwen. Aan de telefoon met de Belastingdienst in Nederland.
Er zijn nog zeventien wachtenden voor u. Man, ik haat wachten. Niets doodt de ziel op een effectievere manier, in kleine momenten en in grote spanning. Terwijl jij en de wachtenden voor en achter jou gewoon beter weten. Het leven is te kort om door de roestige trechter van mensen, hun vreselijk specifieke problemen en de zeeën van tijd van een ander te moeten.
En nadat ik klaar ben met jou heb ik nog een paar andere - belangrijkere - dingen op mijn to-lijst staan voor vandaag. Het enige waar je je mee kunt troosten is dat je de rij voor je korter kunt zien worden. Een voor een komt iedereen aan de beurt in de volgorde van wie eerst bij de kassa of het loket kwam. Lekker helder, overzichtelijk en, vooral, eerlijk.
Er is een orde waarop je kunt rekenen. Een ellende waar iedereen doorheen moet. Wachten doen we allemaal en iedereen is gelijk aan elkaar in de trechter. Er zijn nog zestien wachtenden voor u. Je komt echt nog wel aan de beurt. Heus. Niemand die het zou wagen om voor in de rij te springen, toch? Een kind kan het aanvoelen en ook uitleggen. Het argument tegen corruptie en vriendjespolitiek hoeft in principe niet ingewikkelder te zijn dan dit.
Net zo simpel is het argument om wel corrupt te zijn. De rijen zijn te lang. Waarom wachten als het ook zo kan. Mijn geval is bijzonder. Ik ben bijzonder. Esun cu por, por. Er zijn mensen zoals jij en er zijn mensen zoals ik die zij het linksom of rechtsom wel hun doelen in het leven bereiken. Iedereen doet het en als ik het niet doe dan eten ze de kaas van mijn brood weg. Connecties hebben en die ook gebruiken hoort nou eenmaal bij onze kleinschaligheid en cultuur. Iedereen kent elkaar en helpt elkaar. Bemoei je met je eigen zaken.
Ook een goeie: Ik ben in een positie waarin ik toch niet erop word aangesproken. Ministers die strooien met ontheffingen, vergunningen en terreinen. Lees voor de grap eens het boek '25 Jaar Status Aparte, Een Politiek Paradijs' van Armand Hessels. Alle 'Greatest Hits' van het eerste kwart eeuw autonoom Aruba passeren de revue en het is gratis online te vinden. Verplichte kost.
Wat je daarin onder meer leert is dat een politicus op Aruba nooit doodgaat. Ze komen allemaal terug bij de gratie van het volk dat hen liefheeft. Zo ook Paul Croes. Tegen hem loopt momenteel een onderzoek naar ambtelijke corruptie, maar we zitten nu midden in een verkiezingscampagne en dus, zolang er nog geen formele aanklacht is, wordt hij in ieder geval op evenementen van de regeringspartij, met door genoeg mensen ontvangen wanneer hij binnenloopt.
Hij blijft dus ondanks alles nog altijd iemand wiens directe nummer je in je mobieltje wilt hebben. Want je weet maar nooit wanneer je hem nodig zal hebben. Geef hem daarom vooral een knuffel en steek hem een hart onder de riem wanneer je hem ziet. "Komt goed, Paul. Wij staan vierkant achter je!"
Maar ook ambtenaren of werknemers die als enige net die kleine ingang hebben naar ongeziene zelfverrijking, jarenlang. En wanneer dan eindelijk een serie invallen of een arrestatie plaatsvindt, dan zijn juist zij degenen die kunnen rekenen op steun van de mensen, niet het OM of de politie.
Toen laatst weer eens een ambtenaar werd gepakt na jarenlange fraude waarbij echt bakken met geld van de belastingbetaler kon je op Facebook reacties tegenkomen in de trant van 'eindelijk iemand die eens een keer van de boeven wat terugjat.' Het wantrouwen zit diep in ons geliefde roversnest
En toch zijn er nog genoeg mensen die netjes op hun beurt wachten. Die het wel snappen en hun principes met daden levend houden. Totdat zij een kans zien of in hoge nood raken. Want virtue untested blijft nog altijd no virtue at all. En dat heeft niets te maken met kleinschaligheid of cultuur, maar met mens zijn. De keuze is uiteindelijk helemaal aan jou.
