WILLEMSTAD - Gisteren was er een presentatie van het boek “Het recht op bescherming van kinderen”, een geschreven promotieonderzoek van Mr. R.M. Nieuw. Reeds op de eerste pagina van de inleiding werd het boek “Geboren voor één cent/ Mi bida no bal niun sèn” (Papiaments vertaling) vernoemd en door verder te lezen blijkt dat het indruk gemaakt heeft bij deze jonge meester in arbeidsrecht en jeugdrecht.
Gisterenavond toen ik de presentatie bijwoonde was het een backflash van wat er allemaal gebeurd is. Eerst met de vele kinderen die bij ons tijdelijk woonden en de vele zeer zware gebeurtenissen van verkrachtingen, misbruik en het vele letsel wat weerloze kinderen werd aangedaan. Weer kwam mijn pijn naar boven en zag ik die huilende weerloze kinderen voor mijn ogen. Ook kwam weer naar boven de vuile streken die de politiek en de pers uithaalden om het boek “Geboren voor één cent” te boycotten en mij zelfs “pedofilie” en “kindermishandelaar” in de schoenen te schuiven! Vrijwel alle lokale politiek en pers (op enkele nagelaten) hebben werkelijk alles gedaan om mij de mond te snoeren! Zelfs de bewuste lokale vrijmetselarij club deed er nog een schepje bovenop om openlijk te vragen of we kinderen konden leveren.
Ondanks alle lokale vernederingen, maar ook pogingen mij het zwijgen op te leggen, was het buitenland wat wel reageerde en zelfs begon zaken uit te zoeken. Unicef, VN maar ook de Nederlandse politiek werden wakker en er werden vele onderzoeken plotsklaps gedaan. Het boekje werd zelfs besproken in politiek den Haag en werd ook overhandigd aan koningin Beatrix die later bij een bezoek aan het eiland Curaçao mij ontweek toen ik voor haar stond met de afbeelding van het bewuste boekje. Frappant was dat bijvoorbeeld de naam Baselmans uit de vele internationale rapporten gelaten werd en zelfs alle contacten ontweken om lokaal niet de indruk te wekken dat er iets van mijn kant was ingebracht. Het is mevrouw Mr. R.M. Nieuw die de eerste persoon is die openlijk mijn boek als bron vermeldt!
Na vele zeer negatieve ervaringen lokaal was het internationaal dat men hier de diverse regeringen vragen gingen stellen en bepaalde zaken gingen opleggen. Zaken zoals deze in verdragen vastgesteld zijn en nageleefd zouden moeten worden. De brieven naar de internationale politiek, organisaties en koninklijke familie en het aanbieden van het boek aan koningin Beatrix hadden dus wat losgemaakt.
Toen ik gisteren het boekje in handen kreeg en de 150 pagina’s juridische regels, verdragen en organisaties zag, kwam ook het boekje “Geboren voor één cent” snel ter sprake en ondanks mevrouw Nieuw vermeldde dat de tekst geen bronvermelding gaf, het boek haar toch blijkbaar zo aansprak dat het aangehaald werd als “een getuige vanuit het veld”! Jammer dat het bron vermelden alsmaar een breekpunt is terwijl het, zoals ik al meteen schreef, zaken zijn die mijn vrouw en ik samen hebben meegemaakt met onze 54 opgevangen kinderen! Welke bron wil men dan nog meer hebben? Datgene wat journalist heer Drayer ook wilde hebben? Namelijk de namen van de kinderen, de ouders en dat alles samen met een beeld van een verkracht kind dat jankend voor de rechter stond, of de manier zoals de rechterlijke macht zaken hier lokaal afhandelt. Of is een bron misschien wat figuranten die een misbruikt kind moet spelen zoals ook voorgesteld werd door de pers?
Met mijn dood gaan deze namen mee in mijn graf en het enige wat ik wilde is dat het onderhand maar eens duidelijk gaat worden dat zeker 50% van de lokale kinderen geen kind maar sekslaven zijn, misbruikt worden en NU NOG geen kind mogen zijn. We praten hier over kinderen zonder toekomst. Mijn vrouw en ik hebben deze kinderen in huis gehad en de nachtmerries zie ik nu nog regelmatig voor me als ik probeer te slapen. En de pijn voel ik dagelijks om me heen, zeker als ik even in de stad ben.
Waar ik blij mee ben is dat er vele regels, vele verdragen, vele organisaties vernoemd zijn en dat is gebleken dat na 2010 bij het uitbrengen van mijn boekje “Geboren voor één cent”, een explosie is geweest aan politieke en internationale organisaties die begonnen te smijten met rapporten en cijfers. Al zijn deze niet de waarheid en niet de cijfers uit het veld, die angstvallig door de lokale organisaties “bijgeschaafd” worden om de bittere waarheid af te stompen, zijn het wel de cijfers zover men deze vrij wil/mag geven! Het zijn overigens diezelfde organisaties die gisterenavond niet zo blij waren met mijn aanwezigheid. Blijkbaar knaagt hun onkunde, amateurisme, ego duidelijk aan hen.
Zolang er gelogen wordt en de kinderen misbruikt worden door pedofielen, kerk en personen die menen man of vrouw te moeten zijn in plaats van vader en moeder, is het allemaal een farce wat er aan het spelen is.
Toch hoop ik dat het promotieonderzoek een juridische start is waar regels, wetten en verdragen eens serieus genomen gaan worden door de lokale eilanden en op die manier die personen gepakt gaan worden die dat allemaal verzuimen en de kinderleedellende zo in stand blijven houden.
Mevrouw Mr. R.M. Nieuw, bedankt voor alle cijfers en ik denk dat u mijn bronnen duidelijk vermeld heeft. Bronnen die ik niet vrij mocht geven.
Ik wil eindigen met uw woorden
“Dat dit boek jou zult blijven inspireren om baanbrekend werk te blijven verrichten voor onze jeugd”.
Mevrouw Mr. R.M. Nieuw ik beloof u dat tot mijn dood.
